Anach Cuan

Má fhaighimse sláinte is fada a bheas trácht ar
an mhéid a bathadh as Anach Cuan.
Mo thrua amárach gach athair is máthair
bean is páiste atá sileadh súl.
A Rí na ngrasta, a cheap neamh is Párthas,
nár bheg an tábhacht dúinn beirt nó triúr?
Ach lá chomh breá leis gan gaoth gan báisteach
is lán an bháid acu a scuabadh ar siúil.

Nár mhór an t-íonadh os comhair na ndaoine
a bhfeiscint sínte ar chúl a gcinn?
Screadadh is caoineadh a scanródh daoine,
gruaig á cíoradh is an chreach á roinn.
Bhí bhuchaillí óga ann, tíocht an fhómhair,
á síneadh ar chróchar is á dtabhairt go cill.
Is gurbh é gléas a bpósta a bhí á dtorramh
is, a Dhia na glóire, nár mhór an feall?

Loscadh sléibh agus scalladh cléibhe
ar an áit ar éagadar is milleán crua,
mar is iomaí créatúr a d'fhág sé ag géarghol,
ag sileadh is ag éagaoin gach maidin Luain.
Ní díobháil eolais a chuir dá treoir iad
ach mí-adh mór a bhí sa gCaisleán Nua.
Is é críochnú an amhráin gur báthadh mórón
is d'fhág  ábhar dóláis ag Anach Cuan.